عنه عليه السلام- في قولهِ تعالى‏: «فَأُوْلئِكَ يُبَدِّلُ اللَّهُ سَيِّئاتِهِمْ حَسَناتٍ»-: هذهِ فيكُم، إنَّهُ يُؤتى‏ بالمؤمنِ المُذنِبِ يَومَ القيامةِ حتّى‏ يُوقَفَ بينَ يَدَيِ اللَّهِ عزّ وجلّ، فيكونُ هُوَ الّذي يَلِي حِسابَهُ … حتّى‏ يُوقِفَهُ على‏ سَيّئاتِهِ كُلِّها، كُلُّ ذلكَ يقولُ: أعْرِفُ، فيقولُ: سَتَرْتُها علَيكَ في الدُّنيا وأغْفِرُها لَكَ اليَومَ، أبْدِلوها لِعَبدي حَسَناتٍ. قالَ:

امام صادق عليه السلام‏- درباره آيه «خداوند گناهان اينان را به نيكيها بدل مى‏كند»- فرمود: اين آيه درباره شماست. در روز رستاخيز مؤمن گنهكار را آورده، در برابر خداوند عزّوجلّ نگه مى‏دارند و خداوند، خود، به حسابش رسيدگى مى‏كند … تا آن كه وى را بر همه گناهانش آگاه مى‏سازد و او همواره مى‏گويد: مى‏دانم. پس، خداوند به او مى‏فرمايد: در دنيا گناهان تو را پرده‏پوشى كردم، و امروز آنها را مى‏بخشم. گناهان بنده مرا به نيكى تبديل كنيد.
پس، نامه اعمال او در برابر مردم بالا برده مى‏شود. آنها مى‏گويند: سبحان اللَّه! آيا اين بنده حتّى يك گناه هم نداشته است؟!

بحار الأنوار: 7/ 288/ 5.

http://pbshop.ir/uploads/General/ebrat.rar

رسولُ اللَّهِ صلى الله عليه و آله: قالَ اللَّهُ عَزَّوجلَّ: إنّ مِن‏ عِبادِيَ المؤمنينَ لَمَن يَجتَهِدُ في عِبادَتِي فَيَقُومُ مِن رُقادِهِ ولَذيذِ وِسادِهِ فَيَتَهَجَّدُ لي اللَّياليَ، فَيُتعِبُ نفسَهُ في عبادَتِي فَأضرِبُهُ بالنُّعاسِ اللَّيلةَ واللَّيلَتَينِ نَظَراً مِنّي له وإبقاءً علَيهِ، فَيَنامُ حتّى‏ يُصبِحَ فَيَقومُ وهُو ماقِتٌ لنفسِهِ، زارٍ علَيها، ولو اخَلِّي بينَهُ وبينَ ما يُرِيدُ مِن عِبادَتِي لَدَخَلَهُ العُجبُ مِن ذلكَ فَيُصَيِّرُهُ العُجبُ إلى الفِتنَةِ بأعمالِهِ، فَيَأتِيهِ مِن ذلكَ ما فيهِ هَلاكُهُ لِعُجبِهِ بِأعمالِهِ ورِضاهُ عن نفسِهِ حتّى‏ يَظُنَّ أنّهُ قد فاقَ العابِدينَ وجازَ في عِبادَتِهِ حَدَّ التَّقصيرِ، فَيَتَباعَدُ مِنّي عندَ ذلكَ، وهو يَظُنُّ أنّهُ يَتَقَرَّبُ إلَيَّ!

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: خداوند عزّوجلّ فرمود:
گاه باشد كه يكى از بندگان مؤمن من در عبادت من مى‏كوشد و از بستر خود برمى‏خيزد و بالين خوش را رها مى‏سازد و شبها به عبادت من مى‏پردازد و خود را در راه بندگى من، به رنج مى‏افكند، اما من از روى لطف و محبّتِ به او و براى حفظ [سلامتى معنوى‏]، ويكى دو شب، چرت را بر وى مسلّط مى‏كنم و او مى‏خوابد و صبح برمى‏خيزد و نمازش را مى‏خواند در حالى كه از نفْس خود در خشم است و آن را سرزنش مى‏كند. اگر رهايش كنم تا همچنان به عبادت من ادامه دهد دچار خودپسندى مى‏شود و خودپسندى موجب مى‏شود تا به كارهايش مغرور گردد و از همين جا، آنچه مايه هلاكت اوست به وى در رسد؛ زيرا به اعمال خويش مغرور مى‏گردد و چندان از خود راضى مى‏شود كه گمان مى‏برد از همه عبادت‏پيشگان برتر است، و در عبادتش مرز تقصير (كوتاهى) را پشت سر گذاشته‏است.
در اين هنگام از من دور مى‏گردد، در حالى كه خيال مى‏كند به من نزديك مى‏شود.

الكافي: 2/ 60/ 4.

رسولُ اللَّهِ صلى الله عليه و آله: يَقولُ اللَّهُ تباركَ وتعالى‏: يا ابنَ آدمَ، ما تُنصِفُني! أتَحَبَّبُ إلَيكَ بالنِّعَمِ وتَتَمَقَّتُ إلَيَّ بالمَعاصي، خَيري علَيكَ مُنزَلٌ وشَرُّكَ إلَيَّ صاعِدٌ!

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: خداوند تبارك و تعالى می فرمايد: اى پسر آدم! با من به انصاف رفتار نمی کنى! من با نعمت‏ها به تو اظهار محبّت می کنم و تو با گناهان با من دشمنى می ورزى. خوبى من بر تو فرود می آيد و بدى تو به سوى من فراز مى ‏آيد.

بحار الأنوار: 77/ 19/ 2.

عنه صلى الله عليه و آله: قالَ اللَّهُ تعالى‏: يابنَ آدَمَ، قُمْ إلَيَّ أمشِ إلَيكَ، وامشِ إلَيَّ اهَروِلْ إلَيكَ.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: خداوند متعال فرمود: اى فرزند آدم! براى آمدن نزد من از جا برخيز، سوى تو مى ‏آيم. به سوى من قدم زنان بيا من، دوان دوان سويت مى ‏آيم.

كنز العمّال: 1138

نام گذارى ايام هفته

در كتاب جمال الأسبوع، از امام هادى (ع) نقل شده است:
روزى يكى از دوستان امام، در زندان به ديدن وى رفت و معناى اين سخن پيامبر اكرم (ص) را كه «لا تُعادُوا الْاَيّامَ فَتُعاديْكُم; با روزها دشمنى نكنيد كه آنها نيز با شما دشمنى خواهند كرد»، از ايشان پرسيد.
حضرت در جواب فرمود:
مراد از ايّام، ما هستيم تا آسمان ها و زمين پابرجاست. شنبه به نام رسول خداست؛ يكشنبه به نام امير المؤمنين(ع)، دوشنبه به نام حسن و حسين (ع)، سه شنبه به نام على بن حسين و محمد بن على و جعفر بن محمد (ع)، چهارشنبه به نام موسى بن جعفر و على بن موسى و محمد بن على (ع) و من ]امام هادى(ع)[، پنج شنبه به نام فرزندم حسن (ع) و جمعه به نام فرزندم مهدى(عج) است.