حكايت جالبى از امام صادق (ع) نقل شده است كه امير مؤ منان به بيمارى اى گرفتار شد. جمعى ايشان را عيادت كردند و از حال وى پرسيدند و گفتند: اى امير مؤ منان ، به چه حالتى شب را به روز آوردى ؟
امام (ع) بر خلاف عادت متعارف فرمود:
اءصبَحتُ بِشَرّ: با بدى شب را به صبح آورده ام .
آنان از اين سخن ، شگفت زده شدند و گفتند: سبحان الله ! آيا اين ، سخن چون تويى است ؟
امام در پاسخ آنان فرمود: خداوند متعال مى فرمايد: ((و نَبلُوكُم بِالشَّرّ وَالخَيرِ و اِلَينَا تُرجَعونَ)) فالخَيرُ: الصِّحَّة وَالغِنى ، وَالشَّر: المَرَضُ وَالفَقرُ، ابتِلاء و اختِبارا يعنى در اين سخن خداوند، خير، همان تندرستى و بى نيازى و شر همان بيمارى و فقر است كه آزمون و امتحان هستند.

ترديدى وجود ندارد كه در نظام هستى ، هيچ پديده اى بى حكمت نيست ، هر چند اين حكمت بر ما پوشيده مانده باشد. امام صادق (ع) درباره حكمت بيمارى فرموده است :
بيمارى بر چند گونه است : بيمارى آزمون ، بيمارى كيفر و بيمارى اى كه علت مرگ قرار داده شده است .
امام صادق (ع) در اين سخن ، سه حكمت براى بيمارى ذكر كرده و اين هر سه بر دانش طب ، ناشناخته است .

امام صادق عليه السلام : پيامبرى از پيامبران بيمار شد. گفت : درمان نمى كنم تا همان كسى كه بيمارم كرده است ، خود، درمانم كند. خداوند (عزوجل ) به او وحى فرستاد: ((شِفايت نمى دهم ، مگر درمان كنى ، كه شِفا از من است )).
شِفا از خداوند است
امام صادق عليه السلام : در گذشته ، پزشك ((معالج )) ناميده مى شد. در آن روزگاران ، موسى بن عمران (ع) پرسيد: پروردگارا! درد از كيست ؟
فرمود: ((از من )).
پرسيد: ((پس درمان از كيست ؟)).
فرمود: ((از من )).
پرسيد: پس مردم با معالج چه مى كنند؟
فرمود: ((او به اين كار، دل آنان را خوش و خرسند مى سازد. پس از همين روى ، او را طبيب نام نهادند))
دعائم الاسلام :
امام صادق (ع) در مورد اين كه مردى را يك يهودى يا مسحى درمان كند، پرسيدند، فرمود: ((در اين كار، اشكالى نيست . شِفا به دست خداوند متعال است )).

امام صادق (ع)- به نقل از پدرانش (عليهم السلام ): پيامبر خدا فرمود: ((خود را مداوا كنيد؛ چه ، خداوند، هيچ دردى فرو نفرستاده ، مگر اين كه به همراهش درمانى نيز نازل كرده است ، جز مرگ كه آن را هيچ درمانى نيست )).

وسائل الشيعة عن حَفصَ بنِ غياثٍ عنِ الإمامِ الصّادقِ عليه السلام- في ذِكرِ حديثٍ جرى‏ بين يحيى‏ عليه السلام وإبليسَ-: فقال له يحيى‏: ما هذهِ المَعَالِيقُ؟ فقال: هذهِ الشَّهَواتُ الّتِي اصِيبُ بِهَا ابنَ آدَمَ. فقال: هَلْ لِي مِنْها شَيْ‏ءٌ؟ فقال: رُبَّمَا شَبِعْتَ فَشَغَلْنَاكَ عَنِ الصَّلَاةِ وَالذِّكْرِ.
قال: للَّهِ عَلَيَّ أنْ لَاأمْلَأَ بَطْنِي مِنْ طَعَامٍ أبَداً. وقال إبليس: للَّهِ عَلَيَّ أنْ لَاأنْصَحَ مُسْلِماً أبَداً.
ثمّ قال أبو عبد اللَّه عليه السلام يا حَفصُ، للَّهِ عَلى‏ جَعْفَرٍ وَآلِ جَعْفَرٍ أنْ لَايَمْلَؤُوا بُطُونَهُمْ مِنْ طَعَامٍ أبَداً، وَللَّهِ عَلى‏ جَعْفَرٍ وَآلِ جَعْفَرٍ أنْ لَا يَعْمَلُوا لِلدُّنْيَا أبَداً

وسائل الشيعة- به نقل از حفص بن غياث-: از امام صادق عليه السلام، درباره سخنانى كه ميان يحيى عليه السلام و ابليس رد و بدل شد، فرمود: يحيى به شيطان گفت: اين آويزها چيست؟ شيطان گفت: اينها شهوات و اميالى است كه فرزند آدم گرفتار آنها شده است. يحيى گفت: آيا چيزى از آنها براى من نيز هست؟ شيطان گفت: گاه سير و پر مى‏خورى و ما هم تو را از نماز و ياد خدا باز مى‏داريم. يحيى گفت: با خدا عهد مى‏بندم كه هرگز معده خود را از غذا پر نكنم. و ابليس گفت: من هم با خدا عهد مى‏بندم كه از اين پس هرگز مسلمانى را اندرز ندهم.
آن گاه امام جعفر صادق عليه السلام فرمود: اى حفص! با خدا عهد مى‏بندم كه جعفر و خاندان جعفر هرگز شكمهاى خود را از طعام انباشته نكنند و با خدا عهد مى‏بندم كه جعفر و خاندان جعفر هرگز براى دنيا كار نكنند.

وسائل الشيعة: 16/ 407/ 8.