پس از آن که رسول گرامی اسلام(س) عهد اکید از خدیجه(س) گرفته، اصول و فروع و واجبات و محرمات را به ایشان آموخت. آن گاه، به خدیجه(س) فرمود: ای خدیجه، علی(ع) مولای تو و مولا و امام مؤمنین بعد از من است؛ سپس خدیجه(س) با تعبیر: «ای رسول خدا با علی بیعت کردم آنچنان‌که فرمودی و خدا و تو را به این امر شاهد می‏گیرم، فرمایش ایشان را تصدیق کرده و با علی(ع) بیعت کرد.

خدیجه(س) از طریق مشاهده نشانه ‏های نبوت در محمد(ص) و اخبار بعثت راهبان، احبار، کاهنان و دیگر دانشمندان علوم دینی‏ از نبوّت محمد(ص) آگاه بود و با توجه به بشارت و پیشگویی آنان به نزدیکی ظهور خاتم النبیین با ذکر نام و علامات و موطن ظهور او و تأکید پسرعمویش ورقه بن نوفل از نبوت محمّد (ص) در امّت یک احساس خاص در خدیجه(س) نسبت به محمّد ص و معرفت به ممتاز بودن او نسبت به سایر مردم و خصوصا مردان قریش وجود داشت و با توجه به محبوبیت محمد(ص) در میان مردم از جهت مکارم اخلاق و لیاقت او به رهبری مردم، به نبوت او یقین داشت.‏

حضرت خدیجه(س) بانویی بزرگوار بود که علاوه بر کثرت اموال و املاک و کاروان‌های تجاری، در میان زنان قریش، به خردمندی و عقلانیت و کیاست نیز مزیت داشت. او که در میان مردم به طاهره, مبارکه, سیده نسوان و ملکه بطحاء ملقب بود،در زمان اوج بت پرستی و جاهلیت، مخالف بت پرستی بود و انتظار قدوم پیامبر موعود را می‌کشید و همیشه از علما علایم نبوت آن حضرت را جویا میشد. اشعار فصیح او در مدح رسول گرامی اسلام (ص) و کمال محبتش به آل عبدالمطلب مشهور است که کاشف از علم و ادب و محبت اوست خدیجه در حسن و جمال و فضل و کمال و گشاده دستی و انفاق مال و عفت و اخلاق نیک در عصر خود از زنان شبیه و نظیری نداشته و مهارت تامه ای در علم عروض و ادبیات و شعر داشته است. گزیده ای از اشعار او در بحار الانوار ذکر شده است پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم در مورد او می فرمود موهبت عشق به خدیجه نصیب من شد. شخصیت خدیجه را باید از این بیان عایشه شناخت که می گوید: پیامبر چنان از خدیجه به نیکی یاد می کرد که گویی حوا یک دختر زاییده و آن هم خدیجه است و در این دنیا فقط یک زن زندگی می کرد و آن هم خدیجه بود. هم او گوید پیامبر هیچ گاه از خانه بیرون نمی رفت مگر اینکه از خدیجه یاد می کرد و او را می ستود.همچنین پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم در مورد او می فرمود: او محبوبه من بود. و اینکه خداوند از خدیجه به من فرزندانی روزی کرد در حالی که از همسران دیگر فرزندانی ندارم. خدیجه در سرزمین شبه جزیزه العرب جاهلی که زنان انسان شمرده نمی شدند به صورت جدی در عرصه های اجتماعی و اقتصادی فعالیت داشته و بسیار پر تلاش و به دور از هرگونه تن پروری و تنبلی تا جایی که برای ثروت اندوزی سراغ تجارت رفتند نه ربا که شایع بود. به دلیل سه ویژگی اجتناب از پلیدی ها، توجه به عاقبت کارها و دور اندیشی و احتیاط در انتخاب ها نمونه بارز یک انسان متعادل خردمند و ایمان گرا بوده و به زبان ساده تر عقیله عرب در زمان خود بودند. پاکی و طهارتی داشتند که خداوند لیاقت پرورش بانویی معصومه که همسر و مادر امام شود را به ایشان عطا کرده است. ام المومنین واقعی در طول تاریخ است. ویژگی اخلاقی حضرت خدیجه نسبت به مال و ثروت - که از ارکان پیروزی پیامبر و جلوه شخصیت عرب بود- زهد و وارستگی به تمام معنا است. مال فراوانی داشتند اما وابستگی نه تا جایی که بعد از ازدواج با پیامبر صلی الله علیه و آله تمامی اموال و دارایی خود را در اختیار پیامبر قرار دادند. در یک نگاه بانوی ابدیت و الگویی برای تمام انسان ها در تمام دوران ها و. اولین زنی که به طرز ویژه مورد احترام پیامبر قرار گرفت خدیجه بود.

زندگی مشترک خدیجه(س) با پیامبر (ص) که سراسر سعادت و خوشبختی بود به مدت بیست و پنج سال طول کشید که در این مدت خدیجه(س) همه اموال خود را در راه یاری پیامبرخدا (ص) و دین اسلام و اعتلای کلمة اللّه، انفاق کرد. پیامبر(ص) از سن 25 تا 50سالگي، يعني قريب 25سال از عمرش را که تمام دوران جواني آن حضرت بود، با خديجه(س) گذراند و تا خديجه(س) زنده بود، با زن ديگري ازدواج نکردند. با در نظر گرفتن این نکته که مدت زندگی مشترک پیامبر(ص) با خدیجه(س) ۲۵ سال بوده است(۱۵ سال، قبل از بعثت و ۱۰ سال، بعد از بعثت)، و منابع تاریخی نیز سن خدیجه(س) هنگام وفات را ۶۵ سال یا بنابر ترجیح «بیهقی» ۵۰ سال گفته اند، بنابراین به احتمال قوی سن خدیجه(س) هنگام ازدواج با پیامبر(ص) مطابق با یکی از دوقولِ ۴۰ یا ۲۵ سال است. اگر خدیجه(س) هنگام رحلت ۵۰ ساله بوده باشد، لذا هنگام ازدواج باید ۲۵ ساله بوده باشد، نظری که برخی محققان آن را ترجیح دادند.

خانه خدیجه(س) در مکه اولین خانه و محل زندگی مشترک ایشان با پیامبر اکرم(ص) بود. پیامبر(ص) در سن 25 سالگی وارد این خانه شدند. که فرزندان پیامبر(ص) و خدیجه(س) در این منزل به دنیا آمدند. و خانه دوم ایشان در مدینه بود که زندگی همه همسران به غیر از خدیجه(س) در این مکان بود. زندگی مشترک پیامبر در خانه دوم ابعاد اجتماعی و سیاسی و شرعی فراوانی داشت. همانگونه که خانه خدیجه(س)، کعبه آمال و خانه امید مردم بینوا قبل از ازدواج با محمّد (ص) بود، بعد از ازدواج نیر وضع خانه و بذل و بخشش ایشان تغییر نکرد. هم چنین کمکهای پیامبر(ص) به حلیمه مادر رضاعی خود در مواقع قحطی و کم‏بارانی، زمانی بود که پیامبر(ص) در این منزل بودند.