? ? بسم الله الرحمن الرحیم ? ?

? عشق سوزان است بسم الله الرحمن الرحیم
? هر که خواهان است بسم الله الرحمن الرحیم

? دل اگر تاریک اگر خاموش بسم الله النور
? گر چراغان است بسم الله الرحمن الرحیم

? نامه ای را هُدهُد آورده ست آغازش تویی
? از سلیمان است بسم الله الرحمن الرحیم

? سوره والیل من برخیز و والفجری بخوان
? دل شبستان است بسم الله الرحمن الرحیم

? قل هو الله احد قل عشق الله الصمد
? راز پنهان است بسم الله الرحمن الرحیم

? گیسویت را باز کن انا فتحنایی بگو
? دل پریشان است بسم الله الرحمن الرحیم

? ای لبانت محیی الاموات لبخندی بزن
? مردن آسان است بسم الله الرحمن الرحیم

? میزبانی عشق است و وای از عشق ! غوغا میکند
? هر که مهمان است بسم الله الرحمن الرحیم

? الهی به امید تو نه به آمید خلق روزگار?

☀️ حدیث_مهدوی
امام سجاد علیه السلام :
منتظران واقعی در زمان غییت برتر از مردم تمامی زمانها هستند، زیرا آنقدر از جانب خدا عقل و فهم و معرفت پیدا کرده اند که غیبت و مشاهده برای آنها فرق نمی کند.

پیامبراعظم صلی‌الله‌علیه‌وآله :

✍️ هیچ کس از پل_صراط نمی گذرد مگر اینکه علی٬ اجازه ای برایش نوشته باشد.

? ینابیع‌المودة، ص207

#مطلب_ویژه

متن توقیع امام زمان عجّل الله تعالی فرجه
پیش از خواندن متن آخرین توقیعی که امام زمان عجّل الله تعالی فرجه به آخرین نائب خود در غیبت صُغری نوشته بودند توضیحی درباره ی واژه ی «توقیع» بیان می کنیم.

توقیع چیست ؟!

توقیع اصطلاحی در فرهنگ شیعی به معنای مکاتبات و منشور های امامان معصوم علیهم السلام به‌ ویژه حضرت ولی ‌عصر عجل ‌الله ‌تعالی ‌فرجه می ‌باشد؛ این اصطلاح به هر گونه سخن شفاهی امام زمان عجّل الله تعالی فرجه نیز اطلاق شده است.

بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ

یَا عَلِیَّ بْنَ مُحَمَّدٍ السَّمُرِیَّ !

أَعْظَمَ اللهُ أَجْرَ إِخْوَانِکَ فِیکَ فَإِنَّکَ مَیِّتٌ مَا بَیْنَکَ وَ بَیْنَ سِتَّةِ أَیَّامٍ

فَاجْمَعْ أَمْرَکَ وَ لَا تُوصِ إِلَى أَحَدٍ فَیَقُومَ مَقَامَکَ بَعْدَ وَفَاتِکَ

فَقَدْ وَقَعَتِ الْغَیْبَةُ التَّامَّةُ فَلَا ظُهُورَ إِلَّا بَعْدَ إِذْنِ اللهِ تَعَالَى ذِکْرُهُ وَ ذَلِکَ بَعْدَ طُولِ الْأَمَدِ وَ قَسْوَةِ الْقُلُوبِ وَ امْتِلَاءِ الْأَرْضِ جَوْراً وَ سَیَأْتِی إِلَى شِیعَتِی مَنْ یَدَّعِی الْمُشَاهَدَةَ …

أَلَا فَمَنِ ادَّعَى الْمُشَاهَدَةَ قَبْلَ خُرُوجِ السُّفْیَانِیِّ وَ الصَّیْحَةِ فَهُوَ کَذَّابٌ مُفْتَرٍ

وَ لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللهِ الْعَلِیِّ الْعَظِیمِ

بنام خداوند بخشنده مهربان

ای علی بن محمّد ﺳَﻤُﺮﻯ !

خداوند متعال به براداران دینی‌ ات پاداشی عظیم در از دست دادنت کرامت فرماید به درستی که تو از امروز تا شش روز دیگر وفات خواهی یافت

پس خود را براى مرگ مهیّا کن و به أحدى وصیّت مکن که پس از وفات تو قائم مقام تو شود

زیرا غیبت بزرگ واقع شده و ظهورى نیست مگر پس از اذن خداى تعالى و آن پس از مدّتى طولانى و قساوت دل ها و پر شدن زمین از ستم واقع خواهد شد

و به زودى کسانى نزد شیعیان من می آیند و ادّعاى مشاهده می کنند …

آگاه باشید ! هر که پیش از خروج سفیانى و صیحه ی آسمانى ادّعاى رؤیت و مشاهده کند او بسیار دروغگو و افترا زننده است

هیچ حرکت و قدرتی نیست مگر به وسیله ی خدای بلند مرتبه و بزرگ. (1)

توضیح :

مقصود به ادّعای مشاهده در این توقیع آن است که کسی ادّعا کند من هر گاه بخواهم خدمت حضرت رسیده، ایشان را دیده و دستور می ‌گیرم و در حقیقت من دربان و نائب خاص ایشان هستم که چنین ادّعایی را باید در عصر غیبت کبری تکذیب کرد و این موضوع با رؤیت کمی از افراد در عصر غیبت و رسیدن خدمت آن حضرت منافاتی ندارد.

? منابع :

1. الغَیبة (شیخ طوسی) : ص 242. و … .

? ? آیا گریه بر میت موجب عذاب میت است ؟ ? ?
? پرسش کاربر در گروه:
امروز پدر یکی از دوستانم فوت کرده بودند و ایشان گریه می کردند، چند نفر که اطراف بودند، گفتند میت با گریه هایت عذاب می کشد، آیا این حرف صحت دارد؟

? پاسخ:
گریه و ناراحتی هنگام از دست دادن عزیزان، امرى فطری است و از طرفی اهل بیت( علیهم السلام) نیز در فقدان عزیزانشان می گریستند، در حالی که اگر گریه بر عزیزان موجب رنج متوفی می شد، ائمه اطهار ( علیهم السلام) به طور قطع چنین عملی را انجام نمی دادند.
بنابراین گریه بر میت موجب عذاب میت نیست.
گریه ای که از آن نهی شده است، گریه ای است که به هنگام مصیبت همراه با خراشاندن صورت و پاره کردن گریبان و ناله اعتراض آمیز شیطانى باشد و به عبارت دیگر گریه ای است که همراه با کفر گویی و کلمات ناصحیح باشد، البته این نوع گریه هم موجب عذاب خود شخص است و تاثیری روی متوفی ندارد.

توضیحات بیشتر: ? ?
گریه بر میت موجب رنج و عذاب میت نمی شود، به این خاطر که:

1. انسان ها درمصیبت عزیزان و جگرگوشه هایشان دچار اندوه می شوند و بی اختیار اشک از گونه هایشان جارى می شود و این نشان از فطری بودن این عمل است و اسلام که دینی فطری است، به هیچ عنوان با فطرت انسانی مخالفت نکرده است.

2. همچنین در روایات آمده که پیامبر (صلی الله علیه و آله) و ائمه (علیهم السلام) در فقدان عزیزانشان می گریستند. در حالی که اگر گریه در مصیبت عزیزان سبب رنج متوفی می شد، آنها هرگز این عمل را انجام نمی دادند، مانند اینکه در روایت آمده است، که پیامبر(صلی الله علیه و آله) هنگام گذاشتن ابراهیم در قبر، اشک از دیدگان مبارکشان جارى شد. اصحاب چون حالت گریان پیغمبر صلّى اللَّه علیه و آله را دیدند همه با صداى بلند گریستند.[1]

3. انسان پس از مرگ اسیر اعمال خویش است و عمل دیگران تاثیری در حال او ندارد، در قرآن آمده است:«أُمَّةٌ قَدْ خَلَتْ لَها ما کَسَبَتْ وَ لَکُمْ ما کَسَبْتُمْ وَ لا تُسْئَلُونَ عَمَّا کانُوا یَعْمَلُونَ، اعمال آنان، مربوط به خودشان بود و اعمال شما نیز مربوط به خود شماست و شما هیچ گاه مسئول اعمال آنها نخواهید بود.»
و اگر اطلاع از احوال بازماندگان سبب رنج یا خشنودی متوفی می شود، این نیز در گرو اعمال خود متوفی است، که اگر خدای متعال به خاطر اعمالش بخواهد به او پاداش بدهد، یکی از پاداش ها، با خبر کردن از اخبار مسرت بخش بازماندگان است و اگر خدای متعال بخواهد شخص را به سبب اعمالش معذب کند، یکی از عذاب ها، با خبر کردن از اخبار ملالت بار بازماندگان است.
امام صادق (علیه السلام) فرموده اند: روح مؤمن اجازه مى‌یابد و به دیدار خانواده اش بیاید تا از حال و روزگار آنان با خبر گردد، اما آن چه براى او محبوب و مسرت آمیز باشد، مشاهده مى‌کند و آن چه براى او مکروه و نفرت آمیز باشد، مشاهده نخواهد کرد. روح کافر نیز به دیدار خانوادهاش موفق مى‌شود، اما آن چه براى او مکروه و نفرت آمیز باشد، مشاهده مى‌کند و آن چه براى او محبوب و مسرت بخش باشد، مشاهده نخواهد کرد.[2]

  ? منابع:
1. الکافی، ج3، ص 230.
2. مسکن الفؤاد عند فقد الأحبة و الأولاد، ص 103.