شب دهم رمضان سال دهم بعثت از غم انگیزترین شبهای زندگی پیامبر بود؛ شبی که ایشان یار و همراه 25 ساله خود ـ حضرت خدیجه کبری ـ را از دست داد؛ مؤمنه ای که اولین بانوی مسلمان بود و در زمان غربت پیامبر تمام ثروت خود را در راه دین او فدا کرد. وفات خدیجه (س) مدت کوتاهی بعد از وفات «حضرت ابوطالب» عمو و سرپرست پیغمبر بود؛ و اینچنین شد که سال دهم بعثت را “عام الحزن” نامیدند. اما شاید غم انگیزتر از این دو مصیبت، مصیبت دست های آلوده ای است که با جعل تاریخ و حدیث، تلاش کردند تا ابوطالب را مشرک جلوه دهند و خدیجه را در برابر دیگران کوچک کنند.
مرحوم حاج شیخ عباس قمی نقل می کند که حضرت خدیجه(س) در شب رحلتشان به پیامبر اکرم عرض کردند: یا رسول الله چند مطلب را میخواهم به شما عرض کنم. اول اینکه من را ببخشید چون من قدر شما را ندانستم و نتوانستم آنطور که شایسته شما باشد به شما خدمت کنم. پیامبر به ایشان پاسخ دادند: تو کوتاهی نکردی و هرچه از دستت برآمد انجام دادی.
حضرت خدیجه ادامه دادند: مطلب دوم اینکه پس از من این دختر یتیم می شود. این دختر سه ساله را به شما میسپارم و مواظب او باشید.
بعد عرض کردند: مطلب سوم را حیا می‌کنم به شما بگویم؛ لطفا از اتاق تشریف ببرید تا دخترم فاطمه داخل شود؛ به او میگویم که به شما عرض کند.
پس از این سخن، حضرت فاطمه زهرا(س) به اتاق وارد شدند. خدیجه(س)، فاطمه(س) را به آغوش کشیدند و به او گفتند: دخترم به پدرت رسول الله بگو که من هرچه داشتم در راه اسلام خرج کردم و الان برای تهیه کفن خود پولی ندارم. من از قبر میترسم؛ از پدرت میخواهم که لباس خود را کفن من قرار دهد تا از عذاب قبر در امان باشم.
حضرت زهرا(س) این سخنان مادر را به پیامبر منتقل کردند که ناگهان جبرئیل نازل شد و عرض کرد: “خداوند عزوجل فرمودند که خدیجه تمام اموالش را در راه ما خرج کرد و سزاوار است که ما برایش کفن بفرستیم” و بدینگونه خداوند از بهشت برای این بانوی بانوان کفن فرستاد.
پیامبر نیز آن ردای خویش را که با آن نماز شب می خواندند و عبادت میکردند به خدیجه دادند. پس در حقیقت حضرت خدیجه(س) با دو کفن ـ یکی لباس بهشتی و دیگری لباس پیامبر اکرم ـ به خاک سپرده شدند.
